Όταν δε μπορείς να καταλάβεις τους ανθρώπους, τότε ψάχνεις να βρεις τους Θεούς σου. Όταν όμως δε βρίσκεις ούτε κι αυτούς, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι απλά ένα κομμάτι τους. Και για να τους αισθανθείς, πρέπει να τους ψάξεις μέσα σου!!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε, έπειτα μας πήρε όλους ο ύπνος. Μόνο ο Γέροντας έμεινε όλη τη νύχτα στο πλάι του Αποστόλη όσο εμείς κοιμόμασταν. Η κούραση όλων μας ήταν ατελείωτη και έπρεπε οπωσδήποτε να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την αποστολή μας.
Αφού φάγαμε και ήπιαμε, έπειτα μας πήρε όλους ο ύπνος. Μόνο ο Γέροντας έμεινε όλη τη νύχτα στο πλάι του Αποστόλη όσο εμείς κοιμόμασταν. Η κούραση όλων μας ήταν ατελείωτη και έπρεπε οπωσδήποτε να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την αποστολή μας.
Ξύπνησα πρώτος απ' όλους το πρωί και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν μια φιγούρα να κοιτάει προς την ανατολή του Ηλίου, από το παράθυρο της καλύβας. Τότε ξανακοίταξα καλύτερα, διότι με την πρώτη ματιά δε μπόρεσα να καταλάβω ποιος ακριβώς στεκόταν εκεί, λόγω του φωτός που μου θάμπωνε την εικόνα. Ήταν ο Αποστόλης αυτός που κοιτούσε το φως.. Η μεγάλη χαρά που πήρα εκείνη τη στιγμή, με έκανε να σηκωθώ και να τρέξω να τον αγκαλιάσω!! Φώναζα: "Ξυπνήστε όλοι, ο φίλος μας είναι πάλι μαζί μας!!"
Τότε όλοι σηκώθηκαν και άρχισαν να τον αγκαλιάζουν με δάκρυα στα μάτια. Αφού τελειώσαμε με τις χαρές και τις συγκινήσεις φάγαμε το πρωινό μας με όρεξη και έπειτα πήγαμε έξω στη μαγική βελανιδιά, όπου ο Γέροντας μας περίμενε. Ήταν η στιγμή που θα μας έδινε τα μαγικά όπλα, όπως είχε υποσχεθεί. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να φέρουμε εις πέραν την αποστολή μας σε αυτόν τον επικίνδυνο τόπο, με περισσότερη ασφάλεια.
Καθώς προχωρούσαμε στο μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη βελανιδιά, ξαφνικά, όλα τα ζώα του δάσους άρχισαν να μας ακολουθούν, κάτι το οποίο μας προκάλεσε δέος και έκανε το ταξίδι ακόμη πιο συγκινητικό. Ήταν εκείνη η στιγμή όπου όλη η Φύση είχε συνωμοτήσει υπέρ μας, και τότε ήταν που καταλάβαμε ότι αυτή η αποστολή ήταν κάτι το οποίο επιζητούσαν και το περίμεναν με λαχτάρα, όχι μόνον οι θνητές, αλλά και οι αθάνατες οντότητες που στέκονταν στο πλευρό μας από την αρχή, χωρίς να γίνονται αντιληπτές σε εμάς.
Ο Γέροντας άρχισε να μας μοιράζει τα μαγικά όπλα. Στον Αλκίμωνα έδωσε το σπαθί των Λευκών Θηλέων το οποίο δυναμώνει με το φως της Σελήνης. Στον Απόστολο έδωσε την ασπίδα των Νάνων που κατοικούσαν κάτω από τα δέντρα, με την οποία θα μπορεί να προστατέψει όλη την ομάδα, ακόμα και σε περίπτωση ισχυρής κρούσης, χωρίς να χρειαστεί να διαθέσει δύναμη. Αρκεί μια χαλαρή κίνησή του ώστε να διώξει τα Όντα μακριά. Σε εμένα έδωσε ένα ζευγάρι παπούτσια με τα οποία θα μπορώ να κάνω αρκετά γρήγορες κινήσεις ώστε να προλαβαίνω το χτύπημα του αντιπάλου, αλλά και να χτυπάω πρώτος με μεγαλύτερη ευκολία. Τέλος στον Αρχηγό της αποστολής μας έδωσε τα σπαθιά του πρώτου βασιλιά των Όντων ο οποίος έπεσε χάνοντας τη μάχη που έδωσε εναντίον του Γέροντα, με σκοπό να κατακτήσει τον μαγικό του κήπο και την καλύβα. Τα σπαθιά αυτά είναι μεν ισχυρά αλλά δε διαθέτουν κάποια ιδιαίτερη μαγική δύναμη. Όμως και μόνο που θα τα αντικρίσουν τα Όντα με τα ίδια τους τα μάτια, θα τους προκαλέσουν φόβο και θα χάσουν το ηθικό τους.
Αφού ευχαριστήσαμε το Γέροντα για όλα, ξεκινήσαμε με όλα μας τα όπλα και εφόδια για τον τελικό μας στόχο. Αυτός δεν ήταν άλλος από το να βρούμε το θησαυρό και να τον επιστρέψουμε στο Θεό Ποταμό, ώστε να καταφέρουμε να λύσουμε την κατάρα που ο ίδιος έριξε, λόγω της τεράστιας οργής που του προκάλεσαν οι κλέφτες.
Ήμασταν πιο κοντά από ποτέ. Η αποστολή μας σχεδόν έχει ολοκληρωθεί. Η κούραση και οι κόποι μας τελικά δεν πήγαν χαμένοι. Σχεδόν έβλεπα την κρυψώνα όπου ήταν κρυμμένος ο θησαυρός. Άρχισα να τρέχω από τη χαρά μου, προς την κατεύθυνσή του....
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή άκουσα τον Αλκίμωνα ο οποίος προσπαθούσε να μου πει κάτι...
"Ορφέα, ξύπνα, φτάσαμε...."
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό που έζησα τόσο ζωντανά, ήταν απλά ένα όνειρο. Αποκοιμήθηκα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, στο ταξίδι που κάναμε για να πάμε στο όρος Όθρυς ώστε να διασχίσουμε το φαράγγι Τσιγγενόρεμα. Η λύπη ήταν φανερή στα μάτια μου από τη στιγμή που κατάλαβα ότι όλη αυτή η περιπέτεια ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Με ρωτούσαν συνεχώς αν είμαι καλά. Τι να τους έλεγα;... δε θα καταλάβαιναν...
Αφού λοιπόν διασχίσαμε ήδη μια ώρα το μονοπάτι που οδηγεί στο φαράγγι, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα για να φάμε και να πιούμε κάτι. Εκείνη τη στιγμή ο Αποστόλης είδε κάτι που του κίνησε το ενδιαφέρον, κάτω από το βράχο όπου καθόταν. Τον σήκωσε και μας φώναξε με ενθουσιασμό: "Ελάτε να δείτε τι βρήκα". "Μα είναι αδύνατον... Αυτός είναι... ο χάρτης του Θησαυρού του Ποταμού..."
Καθώς προχωρούσαμε στο μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη βελανιδιά, ξαφνικά, όλα τα ζώα του δάσους άρχισαν να μας ακολουθούν, κάτι το οποίο μας προκάλεσε δέος και έκανε το ταξίδι ακόμη πιο συγκινητικό. Ήταν εκείνη η στιγμή όπου όλη η Φύση είχε συνωμοτήσει υπέρ μας, και τότε ήταν που καταλάβαμε ότι αυτή η αποστολή ήταν κάτι το οποίο επιζητούσαν και το περίμεναν με λαχτάρα, όχι μόνον οι θνητές, αλλά και οι αθάνατες οντότητες που στέκονταν στο πλευρό μας από την αρχή, χωρίς να γίνονται αντιληπτές σε εμάς.
Ο Γέροντας άρχισε να μας μοιράζει τα μαγικά όπλα. Στον Αλκίμωνα έδωσε το σπαθί των Λευκών Θηλέων το οποίο δυναμώνει με το φως της Σελήνης. Στον Απόστολο έδωσε την ασπίδα των Νάνων που κατοικούσαν κάτω από τα δέντρα, με την οποία θα μπορεί να προστατέψει όλη την ομάδα, ακόμα και σε περίπτωση ισχυρής κρούσης, χωρίς να χρειαστεί να διαθέσει δύναμη. Αρκεί μια χαλαρή κίνησή του ώστε να διώξει τα Όντα μακριά. Σε εμένα έδωσε ένα ζευγάρι παπούτσια με τα οποία θα μπορώ να κάνω αρκετά γρήγορες κινήσεις ώστε να προλαβαίνω το χτύπημα του αντιπάλου, αλλά και να χτυπάω πρώτος με μεγαλύτερη ευκολία. Τέλος στον Αρχηγό της αποστολής μας έδωσε τα σπαθιά του πρώτου βασιλιά των Όντων ο οποίος έπεσε χάνοντας τη μάχη που έδωσε εναντίον του Γέροντα, με σκοπό να κατακτήσει τον μαγικό του κήπο και την καλύβα. Τα σπαθιά αυτά είναι μεν ισχυρά αλλά δε διαθέτουν κάποια ιδιαίτερη μαγική δύναμη. Όμως και μόνο που θα τα αντικρίσουν τα Όντα με τα ίδια τους τα μάτια, θα τους προκαλέσουν φόβο και θα χάσουν το ηθικό τους.
Αφού ευχαριστήσαμε το Γέροντα για όλα, ξεκινήσαμε με όλα μας τα όπλα και εφόδια για τον τελικό μας στόχο. Αυτός δεν ήταν άλλος από το να βρούμε το θησαυρό και να τον επιστρέψουμε στο Θεό Ποταμό, ώστε να καταφέρουμε να λύσουμε την κατάρα που ο ίδιος έριξε, λόγω της τεράστιας οργής που του προκάλεσαν οι κλέφτες.
Ήμασταν πιο κοντά από ποτέ. Η αποστολή μας σχεδόν έχει ολοκληρωθεί. Η κούραση και οι κόποι μας τελικά δεν πήγαν χαμένοι. Σχεδόν έβλεπα την κρυψώνα όπου ήταν κρυμμένος ο θησαυρός. Άρχισα να τρέχω από τη χαρά μου, προς την κατεύθυνσή του....
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή άκουσα τον Αλκίμωνα ο οποίος προσπαθούσε να μου πει κάτι...
"Ορφέα, ξύπνα, φτάσαμε...."
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό που έζησα τόσο ζωντανά, ήταν απλά ένα όνειρο. Αποκοιμήθηκα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, στο ταξίδι που κάναμε για να πάμε στο όρος Όθρυς ώστε να διασχίσουμε το φαράγγι Τσιγγενόρεμα. Η λύπη ήταν φανερή στα μάτια μου από τη στιγμή που κατάλαβα ότι όλη αυτή η περιπέτεια ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Με ρωτούσαν συνεχώς αν είμαι καλά. Τι να τους έλεγα;... δε θα καταλάβαιναν...
Αφού λοιπόν διασχίσαμε ήδη μια ώρα το μονοπάτι που οδηγεί στο φαράγγι, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα για να φάμε και να πιούμε κάτι. Εκείνη τη στιγμή ο Αποστόλης είδε κάτι που του κίνησε το ενδιαφέρον, κάτω από το βράχο όπου καθόταν. Τον σήκωσε και μας φώναξε με ενθουσιασμό: "Ελάτε να δείτε τι βρήκα". "Μα είναι αδύνατον... Αυτός είναι... ο χάρτης του Θησαυρού του Ποταμού..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου