Αρχική σελίδα

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Ο Θησαυρός του Ποταμού B' ( Το Καταφύγιο του Λύκου)

"Κι αφού η Μυθική εποχή πέθανε, έρχεται στο προσκήνιο, παίρνοντας τη σκυτάλη ο σύγχρονος κόσμος... όχι όμως για όλους! Ίσως κάποιοι να αναζητούν μέσα τους κάτι το μυθικό από εποχές τόσο αρχαίες όσο και διαχρονικές, κάτι το οποίο τους δίνει νόημα ακόμα και σε περιόδους απόλυτου σκοταδισμού. Μόνον εκείνοι θα καταφέρουν τελικά να βρουν το χάρτη του θησαυρού."

Το Ιερό βουνό είναι αυτό που μας κάλεσε με τη μαγική δύναμή του. Δεν πήγαμε εκεί τυχαία ή από επιλογή δική μας! Ήταν γραφτό να γίνει... Ο χάρτης πλέον είναι στα χέρια μας. Πολλοί τον θεώρησαν "μια βλακεία", αλλά ο οδηγός μας είχε άλλη άποψη. Τα μάτια του έλαμψαν, και μόνο το βλέμμα του χρειάστηκε να δούμε, για να μας δώσει την εντολή που θέλαμε.. Σκεφτόταν και κοιτούσε προς τον Ήλιο σαν να του μιλούσε ο ίδιος με τη λάμψη του. "Έχω κάνει ποτέ λάθος;" μας ρώτησε. Η απάντηση ήτανε: όχι, ούτε μία φορά. Οι αποστολές όπου ξεκίνησε είχαν όλες αίσιο τέλος.. "Λοιπόν παιδιά, από αύριο ξεκινάμε το ταξίδι για τη Γη του Ποταμού!"
 Εκείνη τη στιγμή όλοι σταθήκαμε για λίγο σιωπηλοί, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, με χαμόγελα που δεν μπορούσαμε να κρύψουμε. Τα συναισθήματα ανάμικτα.. Φόβος ή Χαρά; θα τα καταφέρουμε ή ίσως και να μη γυρίσουμε πίσω;.. Δεν ξέρω την απάντηση για κανένα από αυτά τα ερωτήματα. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι το ταξίδι για τους άγνωστους κόσμους ξεκινά και αυτό είναι το μόνο που με νοιάζει!
 Την πρώτη μέρα φτάσαμε στο καταφύγιο του Λύκου.Το βρήκαμε ρημωμένο, και λόγω της πολλής σκόνης που υπήρχε παντού, καταλάβαμε ότι είχε καιρό να έρθει κάποιος επισκέπτης. Ένα μέρος όχι και τόσο φιλόξενο σύμφωνα με ιστορίες που είχαμε ακούσει.
 Κάποιοι ορειβάτες μου είχαν πει πριν από χρόνια ότι διανυκτέρευσαν σε αυτό το καταφύγιο με σκοπό να διασχίσουν, την επόμενη μέρα, τη μυθική κοιλάδα του Ποταμού. Τότε μέσα στη νύχτα άκουσαν ένα τραγούδι από θηλυκές θεϊκές φωνές.Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, οι φωνές αυτές τους μάγεψαν τόσο πολύ, που τους έκαναν να βγουν έξω στο φως της Σελήνης, προσπαθώντας να καταλάβουν από που έρχεται αυτή η μαγική μελωδία, έτσι ώστε να την ακολουθήσουν. Δεν άργησαν όμως να αντιληφθούν ότι κάτι δεν πήγαινε και τόσο καλά. Το τραγούδι ξαφνικά σταμάτησε και μαύρα σύννεφα έκρυψαν το φως του φεγγαριού. Παντού σκοτάδι και μόνο ένα γυναικείο, πολύ δυνατό ουρλιαχτό, τους έκανε να χάσουν την ψυχραιμία τους. Άρχισαν να τρέχουν πίσω, προς το καταφύγιο, μη γνωρίζοντας τι ακριβώς είναι αυτό που τους κυνηγάει τόσο λυσσαλέα. Κι αφού τελικά έφτασαν και κλείδωσαν την πόρτα, με ότι είχαν πρόχειρο μπροστά τους, τότε κατάλαβαν ότι ένας από τους συντρόφους τους δεν κατάφερε να γυρίσει. Έπειτα δεν άργησε να ακουστεί και η κραυγή του μέσα από το σκοτεινό δάσος. Με το φως της ημέρας προσπάθησαν να βρουν έστω το άψυχο σώμα του, ώστε να το γυρίσουν πίσω στους αγαπημένους του. Μάταια όμως. Από τότε ορκίστηκαν ότι δεν πρόκειται να προσπαθήσουν να πάνε ποτέ στην κοιλάδα του Ποταμού, και γενικώς σε όλους τους τόπους όπου βρίσκονται γύρω του.
"Εντάξει φτάνει με τις τρομακτικές ιστορίες. Πήγαινε να κοιμηθείς γιατί μας περιμένει δύσκολη μέρα αύριο" μου είπε ο φίλος μου ο Αλκίμωνας. Και αφότου σβήσαμε τη φωτιά στο τζάκι, πήγαμε όλοι για ύπνο.
Δεν άργησε να περάσει λίγη ώρα και τότε ακούστηκε κάτι έξω από το παράθυρο που βρισκόταν δίπλα μου. Σηκώθηκα έντρομος και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που με ξύπνησε. Όλοι κοιμούνταν εκτός από εμένα. Δεν ήθελα να τους τρομάξω, οπότε έκανα ησυχία κρατώντας το μαχαίρι μου, παρατηρώντας μήπως δω κάποια κίνηση μέσα από το δάσος. Τότε ξεκίνησε η μελωδία! Δε μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν τόσο μαγικό το τραγούδι που βγήκα έξω μόνος μου, ρίχνοντας το μαχαίρι από τα χέρια μου, ακολουθώντας τη μαγική φωνή. Εκείνη τη στιγμή μου έπιασε το χέρι μια κατάλευκη, θηλυκή θεϊκή μορφή. Μου έδωσε το μαχαίρι και μου είπε: "Ορφέα, καλύτερα να το έχεις πάντα μαζί σου, όσο η μοίρα σε κρατήσει σε αυτούς τους τόπους".Έπειτα πήγε να φύγει χαμογελώντας. "Πριν φύγεις, πες μου πρώτα το όνομά σου". Γυρνώντας για λίγο, πάλι προς το μέρος μου, μου μαρτύρησε το μαγικό της όνομα. Κάλω την λένε, και είναι η Αρχηγός τους.
 Τότε το όμορφο τραγούδι σταμάτησε και ξεκίνησε ένας θόρυβος ο οποίος ερχόταν όλο και πιο κοντά μου. Το άκουσαν όλοι και βγήκαν έξω τρομαγμένοι, με ότι μαχαίρι είχε ο καθένας πάνω του. Ήμασταν πέντε όλοι μαζί.
Πριν προλάβουμε να αναρωτηθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, βγήκαν μέσα από το σκοτάδι τα Όντα τρέχοντας κατά πάνω μας. Εκτός ότι ήταν πανάσχημα και βρομερά, υπερτερούσαν και αριθμητικά εναντίον μας. Εκείνη τη στιγμή καταλάβαμε ότι το τέλος για εμάς ήταν κοντά. Όμως μια στρατιά από τις λευκές θηλυκές θεότητες, που κρύβονταν στα δέντρα, μπήκε μπροστά μας και άρχισε να τα πολεμά. Πλέον δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε εάν όντως όλα αυτά που αντικρίζουμε είναι αλήθεια ή απλά βλέπουμε όλοι το ίδιο όνειρο.
 Μια μάχη των Λευκών Θηλέων έναντι των Όντων, μπροστά στα μάτια μου και των συντρόφων μου, ήταν ένα γεγονός που θα μείνει για πάντα χαραγμένο μέσα μας!