Ο Θησαυρός του Ποταμού Γ' ( Ο Παράξενος Γέροντας)

" Η Νίκη είναι πιο γλυκιά όταν ο αντίπαλος είναι δύσκολος. Η ήττα όμως σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά ο σκοπός σου σε αυτόν τον κόσμο θα πρέπει να περιβάλλεται μόνο από Νίκες. Ίσως μια μικρή ήττα να λειτουργεί ως μοχλός προς όφελος της επερχόμενης μεγάλης Νίκης.." 


 Η μάχη φαινόταν ατελείωτη, μέχρι που το πρώτο φως της ανατολής άρχισε να χαϊδεύει το δάσος με τις ακτίνες του Ηλίου. Τότε τα Όντα άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητα για να κρυφτούν από κάτι το οποίο εμείς δεν είχαμε αντιληφθεί. Τι ήταν αυτό που τους φόβισε τόσο πολύ;.. "Το Φως του Ηλίου τα πετρώνει και εγκλωβίζει την ψυχή τους μέχρι κάποιος να τα καταστρέψει", μας είπε η Κάλω βλέποντάς μας να απορούμε για αυτό που συνέβη. Ο Ήλιος λοιπόν, φάνηκε σύμμαχος σε μια μάχη που δύσκολα μπορούσε κανείς να νικήσει, όχι γιατί ήταν δύσκολο να τα σκοτώσεις, αλλά επειδή όσο περνούσε η ώρα, τόσο αυτά τα όντα πολλαπλασιάζονταν. Έβγαιναν μέσα από τις τρύπες τους με όλη τους την ταχύτητα, λυσσαλέα και διψασμένα για αίμα, είτε ανθρώπινο που τα χορταίνει εύκολα, είτε το αίμα των Λευκών Θηλέων το οποίο τους δίνει ένα μικρό μέρος από τη δύναμή τους.
 Η Ανατολή όμως, εκτός από φως, μας έφερε και ανακούφιση. Αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί και δάκρυα έφευγαν από χαρά που δεν είχαμε καμία απώλεια εκείνη τη νύχτα. "Θα ξανάρθουν... και θα είναι πιο δυνατοί και έτοιμοι για μάχη", είπε μία Λευκή πολεμίστρια ή οποία παράλληλα καθάριζε το μαγικό της αστραφτερό σπαθί. Την κοιτάξαμε όλοι μας με γουρλωμένα μάτια και τότε καταλάβαμε πως είμαστε ακόμα στην αρχή..

 Τα γέλια και οι χαρές σταμάτησαν. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε γρήγορα για να πάμε στην κοιλάδα του Ποταμού προτού μας πιάσει η νύχτα. Εκεί, σύμφωνα με το χάρτη, υπάρχει η μαγική καλύβα του Γέροντα. Θεωρείται μαγική διότι καμία αρνητική μαγεία δε μπόρεσε ποτέ να περάσει τις πύλες της. Ο ιδιοκτήτης της είναι ένας παράξενος Γέροντας ο οποίος σύμφωνα με τους λαϊκούς μύθους, μπορεί να φτιάξει μαγικά και πολύ ισχυρά όπλα τα οποία θα μπορέσουν να μας βοηθήσουν να πολεμήσουμε, σε περίπτωση που η μοίρα θελήσει να μας φέρει σε μάχη με τα Όντα ή οτιδήποτε άλλο προκύψει.
 Καθώς πλησιάζαμε την κοιλάδα, αισθανόμασταν όλη αυτήν την άρρωστη ενέργεια που είχε μολύνει τα πάντα με τον ερχομό της. Περάσαμε το δάσος και τότε άρχισαν τα πόδια μας να βουλιάζουν μέσα στο βάλτο. Δύσκολα καταφέρναμε να τα ξεκολλάμε από τις λάσπες με αποτέλεσμα να μας κουράζει τόσο ώστε αρχίζαμε να χάνουμε το κουράγιο μας. Ιδρωμένοι πια, και εξαντλημένοι, διασχίζοντας μια απέραντη κοιλάδα, μέσα στην ομίχλη και το βάλτο' βλέπαμε το φως του Ηλίου να χάνεται, και το σκοτάδι να παίρνει σιγά σιγά τη θέση του. Πλέον μόνο την πυξίδα είχαμε για να μας οδηγεί. Ήμασταν ορκισμένοι ότι δεν πρόκειται να αφήσουμε τα σώματά μας εδώ.
 Ο Απόστολος οδηγούσε πλέον την ομάδα, καθώς ήταν ο μόνος που δεν έχανε το κουράγιο του. Με το μαχαίρι στο ένα χέρι και την πυξίδα στο άλλο έδινε το ρυθμό αμίλητος και ασταμάτητος. " Παιδιά σταματήστε, κάτι ακούστηκε από τα αριστερά μας", είπε ο Αλκίμωνας. Τότε είδαμε τον Απόστολο να παίρνει φόρα με όλη του τη δύναμη και να αρχίζει να τρέχει με ταχύτητα προς το Ον που προσπαθούσε να μας προσεγγίσει. Ακούστηκαν κραυγές, ανθρώπινες και μη.. Πριν καλά καταλάβουμε τι είχε γίνει, φάνηκε ο Απόστολος μέσα από την ομίχλη. Φαινόταν βαριά τραυματισμένος. Έφτασε κοντά και μας είπε χαμογελώντας, "παιδιά, τα κατάφερα! Το σκότωσα".. Έπειτα λιποθύμησε στα χέρια μου. Το Ον τον είχε κόψει ελαφρά στο χέρι με το μολυσμένο του ξίφος.
 Τα υπόλοιπα Όντα μύρισαν το χαμένο αίμα του αδερφού τους και άρχισαν να μας περικυκλώνουν. Ανάψαμε τις δάδες μας προσπαθώντας να τα απωθήσουμε. Η φωτιά τα φόβιζε αλλά δε μπορούσε να τα διώξει αρκετά μακρυά ώστε να μπορέσουμε να ξεφύγουμε.
 Τότε ήταν που ήρθε αυτός ο Γέροντας με την κατάλευκη γενειάδα και το πράσινο πανωφόρι. Οδηγώντας την άμαξά του που την έσερναν δύο τεράστιοι λύκοι, άρχιζε να κόβει τα Όντα με τα κόκκινα φλογερά σπαθιά του, όπως ο χασάπης κόβει τις μπριζόλες. Όταν οι λύκοι έφτασαν κοντά, μας άρπαξαν με τα δόντια τους, δίχως να μας βλάψουν, και μας πέταξαν πίσω στην άμαξα. Χωρίς να πει ούτε λέξη, άρχισε να ανεβάζει ταχύτητα με αποτέλεσμα τα Όντα να μη μπορούν να μας φτάσουν. Περάσαμε γρήγορα μέσα από μία πύλη και τότε ξαφνικά είδαμε ένα μέρος που έσφυζε από ζωή, ενώ ακόμα βρισκόμασταν στη μολυσμένη κοιλάδα του Ποταμού. Ελάφια έτρεχαν δεξιά κι αριστερά, δέντρα γεμάτα με καρπούς και άνθη με χρώματα που μόνο μαγικά θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις. "Καλωσήρθατε στο σπίτι μου" μας είπε χαμογελώντας.

"Ο φίλος σας είναι βαριά τραυματισμένος, πρέπει να τον πάμε γρήγορα στο κατάλυμά μου, πριν αρχίσει να το δηλητήριο να δρα. Του έφτιαξε ένα φίλτρο και αφού το ήπιε, τον έβαλε να ξαπλώσει. "Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά γι' αυτόν" του είπα, κοιτάζοντάς τον με αγωνία. "Ο φίλος σας είναι σκληρό καρύδι, τον είδα να πολεμά με θάρρος και επιμονή. Δε θα σου δώσω ψεύτικες ελπίδες. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι μαχητές σαν αυτόν δεν πέφτουν τόσο εύκολα στη μάχη".. Τον κοιτάξαμε όλοι με δάκρυα στα μάτια. Μπορεί να σωθήκαμε από τα Όντα και να βρήκαμε τον Γέροντα, αλλά αυτή δεν ήταν η νύχτα την οποία θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε. Όχι χωρίς τον Απόστολο παρέα μας..

Ο Θησαυρός του Ποταμού B' ( Το Καταφύγιο του Λύκου)

"Κι αφού η Μυθική εποχή πέθανε, έρχεται στο προσκήνιο, παίρνοντας τη σκυτάλη ο σύγχρονος κόσμος... όχι όμως για όλους! Ίσως κάποιοι να αναζητούν μέσα τους κάτι το μυθικό από εποχές τόσο αρχαίες όσο και διαχρονικές, κάτι το οποίο τους δίνει νόημα ακόμα και σε περιόδους απόλυτου σκοταδισμού. Μόνον εκείνοι θα καταφέρουν τελικά να βρουν το χάρτη του θησαυρού."

Το Ιερό βουνό είναι αυτό που μας κάλεσε με τη μαγική δύναμή του. Δεν πήγαμε εκεί τυχαία ή από επιλογή δική μας! Ήταν γραφτό να γίνει... Ο χάρτης πλέον είναι στα χέρια μας. Πολλοί τον θεώρησαν "μια βλακεία", αλλά ο οδηγός μας είχε άλλη άποψη. Τα μάτια του έλαμψαν, και μόνο το βλέμμα του χρειάστηκε να δούμε, για να μας δώσει την εντολή που θέλαμε.. Σκεφτόταν και κοιτούσε προς τον Ήλιο σαν να του μιλούσε ο ίδιος με τη λάμψη του. "Έχω κάνει ποτέ λάθος;" μας ρώτησε. Η απάντηση ήτανε: όχι, ούτε μία φορά. Οι αποστολές όπου ξεκίνησε είχαν όλες αίσιο τέλος.. "Λοιπόν παιδιά, από αύριο ξεκινάμε το ταξίδι για τη Γη του Ποταμού!"
 Εκείνη τη στιγμή όλοι σταθήκαμε για λίγο σιωπηλοί, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, με χαμόγελα που δεν μπορούσαμε να κρύψουμε. Τα συναισθήματα ανάμικτα.. Φόβος ή Χαρά; θα τα καταφέρουμε ή ίσως και να μη γυρίσουμε πίσω;.. Δεν ξέρω την απάντηση για κανένα από αυτά τα ερωτήματα. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι το ταξίδι για τους άγνωστους κόσμους ξεκινά και αυτό είναι το μόνο που με νοιάζει!
 Την πρώτη μέρα φτάσαμε στο καταφύγιο του Λύκου.Το βρήκαμε ρημωμένο, και λόγω της πολλής σκόνης που υπήρχε παντού, καταλάβαμε ότι είχε καιρό να έρθει κάποιος επισκέπτης. Ένα μέρος όχι και τόσο φιλόξενο σύμφωνα με ιστορίες που είχαμε ακούσει.

 Κάποιοι ορειβάτες μου είχαν πει πριν από χρόνια ότι διανυκτέρευσαν σε αυτό το καταφύγιο με σκοπό να διασχίσουν, την επόμενη μέρα, τη μυθική κοιλάδα του Ποταμού. Τότε μέσα στη νύχτα άκουσαν ένα τραγούδι από θηλυκές θεϊκές φωνές.Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, οι φωνές αυτές τους μάγεψαν τόσο πολύ, που τους έκαναν να βγουν έξω στο φως της Σελήνης, προσπαθώντας να καταλάβουν από που έρχεται αυτή η μαγική μελωδία, έτσι ώστε να την ακολουθήσουν. Δεν άργησαν όμως να αντιληφθούν ότι κάτι δεν πήγαινε και τόσο καλά. Το τραγούδι ξαφνικά σταμάτησε και μαύρα σύννεφα έκρυψαν το φως του φεγγαριού. Παντού σκοτάδι και μόνο ένα γυναικείο, πολύ δυνατό ουρλιαχτό, τους έκανε να χάσουν την ψυχραιμία τους. Άρχισαν να τρέχουν πίσω, προς το καταφύγιο, μη γνωρίζοντας τι ακριβώς είναι αυτό που τους κυνηγάει τόσο λυσσαλέα. Κι αφού τελικά έφτασαν και κλείδωσαν την πόρτα, με ότι είχαν πρόχειρο μπροστά τους, τότε κατάλαβαν ότι ένας από τους συντρόφους τους δεν κατάφερε να γυρίσει. Έπειτα δεν άργησε να ακουστεί και η κραυγή του μέσα από το σκοτεινό δάσος. Με το φως της ημέρας προσπάθησαν να βρουν έστω το άψυχο σώμα του, ώστε να το γυρίσουν πίσω στους αγαπημένους του. Μάταια όμως. Από τότε ορκίστηκαν ότι δεν πρόκειται να προσπαθήσουν να πάνε ποτέ στην κοιλάδα του Ποταμού, και γενικώς σε όλους τους τόπους όπου βρίσκονται γύρω του.
"Εντάξει φτάνει με τις τρομακτικές ιστορίες. Πήγαινε να κοιμηθείς γιατί μας περιμένει δύσκολη μέρα αύριο" μου είπε ο φίλος μου ο Αλκίμωνας. Και αφότου σβήσαμε τη φωτιά στο τζάκι, πήγαμε όλοι για ύπνο.
Δεν άργησε να περάσει λίγη ώρα και τότε ακούστηκε κάτι έξω από το παράθυρο που βρισκόταν δίπλα μου. Σηκώθηκα έντρομος και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που με ξύπνησε. Όλοι κοιμούνταν εκτός από εμένα. Δεν ήθελα να τους τρομάξω, οπότε έκανα ησυχία κρατώντας το μαχαίρι μου, παρατηρώντας μήπως δω κάποια κίνηση μέσα από το δάσος. Τότε ξεκίνησε η μελωδία! Δε μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν τόσο μαγικό το τραγούδι που βγήκα έξω μόνος μου, ρίχνοντας το μαχαίρι από τα χέρια μου, ακολουθώντας τη μαγική φωνή. Εκείνη τη στιγμή μου έπιασε το χέρι μια κατάλευκη, θηλυκή θεϊκή μορφή. Μου έδωσε το μαχαίρι και μου είπε: "Ορφέα, καλύτερα να το έχεις πάντα μαζί σου, όσο η μοίρα σε κρατήσει σε αυτούς τους τόπους".Έπειτα πήγε να φύγει χαμογελώντας. "Πριν φύγεις, πες μου πρώτα το όνομά σου". Γυρνώντας για λίγο, πάλι προς το μέρος μου, μου μαρτύρησε το μαγικό της όνομα. Κάλω την λένε, και είναι η Αρχηγός τους.

 Τότε το όμορφο τραγούδι σταμάτησε και ξεκίνησε ένας θόρυβος ο οποίος ερχόταν όλο και πιο κοντά μου. Το άκουσαν όλοι και βγήκαν έξω τρομαγμένοι, με ότι μαχαίρι είχε ο καθένας πάνω του. Ήμασταν πέντε όλοι μαζί.
Πριν προλάβουμε να αναρωτηθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, βγήκαν μέσα από το σκοτάδι τα Όντα τρέχοντας κατά πάνω μας. Εκτός ότι ήταν πανάσχημα και βρομερά, υπερτερούσαν και αριθμητικά εναντίον μας. Εκείνη τη στιγμή καταλάβαμε ότι το τέλος για εμάς ήταν κοντά. Όμως μια στρατιά από τις λευκές θηλυκές θεότητες, που κρύβονταν στα δέντρα, μπήκε μπροστά μας και άρχισε να τα πολεμά. Πλέον δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε εάν όντως όλα αυτά που αντικρίζουμε είναι αλήθεια ή απλά βλέπουμε όλοι το ίδιο όνειρο.
 Μια μάχη των Λευκών Θηλέων έναντι των Όντων, μπροστά στα μάτια μου και των συντρόφων μου, ήταν ένα γεγονός που θα μείνει για πάντα χαραγμένο μέσα μας!

Ο Θησαυρός του Ποταμού A' (Η Αρχή του Τέλους)

 Στεκόμαστε μπροστά σε μία νέα δύσκολη αποστολή αλλά γεμάτη λάφυρα και συγκινήσεις. Το αν θα την πετύχουμε όμως είναι στο δικό μας χέρι.

Με βάση έναν αρχαίο χάρτη που ευρέθη κρυμμένος στους πρόποδες ενός μυστηριώδους Ιερού Βουνού υπάρχει ένας θησαυρός στον αρχαίο οικισμό Κοντίβιο.
 Σύμφωνα με το μύθο αυτός ο θησαυρός άνηκε στο Θεό Ποταμό. 'Ενα Θεό γεμάτο καλοσύνη και αγάπη! Έναν πραγματικό δημιουργό της ζωής στην περιοχή όπου έρεε. Όλοι οι άνθρωποι τον λάτρευαν και τον αγαπούσαν, προσέφεραν συνεχώς θυσίες στο όνομά του μέσω του ναού που είχαν φτιάξει για τον ίδιο, κτισμένο μέσα σε μία σπηλιά.
Η περιοχή έσφυζε από ζωή για εκατοντάδες χρόνια. Αφθονία, γιορτές και πλούτη ήτανε μόνο λίγα απ' τα θετικά στοιχεία που επικρατούσαν.
 Μια νύχτα λοιπόν, με κόκκινη πανσέληνο όπου όλοι ήταν έτοιμοι για τη μεγάλη γιορτή προς τιμήν του Ποταμού και της Σελήνης, ο θησαυρός αυτού του καλοσυνάτου Θεού εκλάπη από μία αρχαία άγνωστη φυλή. Η αλαζονεία των ανθρώπων τους τύφλωσε και αδυνατούσαν να καταλάβουν το κακό που θα έφερναν με τις πράξεις τους αυτές. Όταν ο Ποταμός είδε ότι ο θησαυρός έλειπε από τη θέση του, άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι οι ίδιοι οι υπήκοοί του τον πρόδωσαν, και αυτό ήτανε κάτι το οποίο δε μπορούσε να αφήσει ατιμώρητο.
 Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή ο θεός έριξε κατάρα σε όλους τους ανθρώπους.
Η γη του από πηγή ζωής άρχισε να γίνεται βάλτος γεμάτος αρρώστια και πόνο. Όλες οι ανθρώπινες φυλές πέθαιναν η μία πίσω από την άλλη. Κανείς τους δε μπορούσε να ανατρέψει αυτήν την κατάρα. Όσες θυσίες κι αν έκαναν, όσες προσευχές κι αν έπρατταν, τίποτα δε μπορούσε να συγκινήσει το Θεό ο οποίος τους κοιτούσε όλους, έναν προς έναν, γεμάτος οργή και θυμό. Τα ζώα και τα φυτά δηλητηριασμένα και αυτά, σιγά σιγά όδευαν προς την εξαφάνιση.
 Ξαφνικά αρρωστημένες και σκοτεινές οντότητες άρχιζαν να καταλαμβάνουν τη δηλητηριασμένη γη. Η "αυγή" για αυτά τα πλάσματα ήταν πλέον γεγονός, στις πλάτες ενός οργισμένου Θεού ο οποίος δυστυχώς είχε τυφλωθεί πλέον από την οργή του.
 Οι άνθρωποι όμως, ακόμα και μέσα σε αυτήν την τραγική εποχή δε το έβαλαν κάτω. Μία φυλή κατάφερε να κρυφτεί μέσα στο Ιερό βουνό και να προστατευτεί από την κατάρα. Όσο βρίσκονταν υπό τη σκέπη του Βουνού ήταν προστατευμένοι. Αν όμως κάποιος έβγαινε έξω από αυτό, τότε ήταν καταδικασμένος.
 Η φυλή αυτή κατάφερε να σχεδιάσει έναν χάρτη με το σημείο όπου ήταν κρυμμένος ο θησαυρός ώστε να τον επιστρέψουν στον προκάτοχό του. Το θέμα όμως ήταν ότι δε μπορούσε κανείς να πάει εκεί λόγω της κατάρας.
 Πολλοί γενναίοι μαχητές προσπάθησαν να βγουν έξω από το Βουνό με τη βοήθεια φίλτρων από τους καλύτερους μάγους που είχαν. Μάταια όμως, όλοι τους χάθηκαν επάνω στην προσπάθειά τους. Είτε από θανατηφόρες αρρώστιες, είτε βρήκαν μπροστά τους στρατιές των όντων που κυριαρχούσαν στην περιοχή.Τους εκτελούσαν εν ψυχρώ, δίχως συμβιβασμούς, κάνοντάς το να φαίνεται σαν κυνήγι θηραμάτων.
 Απελπισμένοι πλέον από τις συνεχείς αποτυχίες τους σκέφτηκαν ότι η αποστολή αυτή πρέπει να δοθεί σε μια ανθρωπότητα την οποία η κατάρα δε θα μπορούσε να την επηρεάσει πλήρως.
 Έτσι κι έκαναν.Ο αρχηγός τους διέταξε τους Μάγους να δημιουργήσουν ένα χάρτη ο οποίος είναι ανθεκτικός στις κακοκαιρίες ώστε να αντέξει σε βάθος χρόνου. Αφού τον έφτιαξαν λοιπόν, τον άφησαν έξω από την πύλη του Ιερού Βουνού με την προϋπόθεση ότι θα βρεθεί στο μέλλον για να λυθεί αυτή η κατάρα που τόσο τους είχε καταστρέψει. Έπειτα κλείδωσαν την πύλη για πάντα...

"Μονοπάτι Ο"

Ήταν ξημερώματα της 19ης Ιουλίου, μια μέρα όχι και τόσο συνηθισμένη.
Ξύπνησα πολύ νωρίς το πρωί με πολύ άγχος και φόβο μέσα μου. Ήταν αυτή η δοκιμασία που είχα κληθεί να περάσω. Ήταν το "Μονοπάτι Ο". Ένα καθόλου συνηθισμένο μονοπάτι. Ένα μονοπάτι όπου οι περισσότεροι που το διασχίζουν χάνονται για πάντα και δεν ακούει κανείς, ποτέ ξανά, τίποτα γι' αυτούς.
Όσο πλησίαζα και συνειδητοποιούσα ότι έφτανε η ώρα για να το διασχίσω, τόσο ένιωθα τα άκρα του σώματός μου να μουδιάζουν από το φόβο. Το μούδιασμα αυτό ήταν τόσο έντονο που γονάτισα και δε μπορούσα πλέον καν να κουνηθώ ώστε να φτάσω εκεί όπου είχα κληθεί.
Τότε ένας παράξενος άντρας, με πολλές ουλές και σημάδια στο πρόσωπό του, εμφανίστηκε από το πουθενά. Με βοήθησε να σηκωθώ και χωρίς να πει κουβέντα, μου έδειξε προς τα που είναι η Αρχή του "Μονοπατιού Ο", έπειτα συνέχισε την πορεία του προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Από εκείνη τη στιγμή, για κάποιο πολύ περίεργο λόγο, ξαφνικά ο φόβος έφυγε από μέσα μου και το αίσθημα της περιπέτειας και της εξερεύνησης άρχισαν να με κυριεύουν.
Ξαφνικά το βήμα μου έγινε πιο γρήγορο, και η δίψα μου για να γνωρίσω αυτόν τον άγνωστο κόσμο άρχιζε να μεγαλώνει.
Ήδη έβλεπα την Αρχή του "Μονοπατιού Ο".
Όσο το πλησίαζα, τόσο η καρδιά μου χτυπούσε από χαρά. Το άγνωστο δε με φόβιζε πια...

Το Φαράγγι και οι Μύθοι του Γοργοποτάμου

Η Οίτη (παλαιότερη ονομασία Καταβόθρα) είναι βουνό της Στερεάς Ελλάδας και καταλαμβάνει τμήμα των νομών Φθιώτιδας και Φωκίδας.
Η ψηλότερη κορυφή της, ο Πύργος, έχει υψόμετρο 2.152 μέτρα. Άλλες κορυφές της Οίτης είναι το Γρεβενό (2.114 μ.), ορατό από τη Λαμία και την κοιλάδα του Σπερχειού, το Σέμπι (2.091 μ.), η Αλύκαινα ή Αλουμπόραχη (2.052 μ.) και τα Δύο Βουνά (1.615 μ.). Η περιοχή της Οίτης είναι ανακηρυγμένος Εθνικός δρυμός και είναι από τους ομορφότερους της Ελλάδας. Είναι κατάφυτη από έλατα που ανήκουν στο είδος της κεφαλληνιακής ελάτης. Επίσης υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από πλατύφυλλα, όπως πλατάνια, σφενδάμια, προύνοι, ιτιές κλπ.

Το φαράγγι του Γοργοποτάμου είναι πολύ εντυπωσιακό και επιβλητικό. Θεωρείται το πιο τεχνικό και δύσκολο φαράγγι στην Ελλάδα και συγκαταλέγεται  σε ένα από τα δυσκολότερα της Ευρώπης.

Η εξερεύνηση του φαραγγιού πραγματοποιήθηκε στις 29-30 Ιουλίου του 2000 από τους Λάκκας Σπύρος, Αϊδαλής Σάββας, Χατζηχαραλάμπους Αλέκος, Λάσκαρης Παύλος, Τσουργιάννης Αρίων και επικεφαλής ο Γεώργιος Ανδρέου.

Το πρώτο βίντεο με canyoning στο Γοργοπόταμο!

Οι ομάδες που θα το διασχίσουν θα πρέπει να έχουνε αρκετή πείρα πάνω στο canyoning διότι κρύβει αρκετούς κινδύνους. Ξεκινώντας, τα πρώτα 700 μέτρα αποτελούνται από αρκετές τσουλήθρες και βουτιές, συνεχίζουν καταρράκτες εκ των οποίων οι περισσότεροι, δεν είναι κάθετοι, αλλά γυριστοί σαν ελατήριο. Αυτό ανεβάζει την δυσκολία των καταρρακτών που στο σύνολο τους είναι 22 με τον μεγαλύτερο 85 μέτρα.

Οι canyoneers κατέγραψαν σε υψομετρική διαφορά 800 μέτρων περίπου, από τα 1100μ στα 300,22μ μικρούς και μεγάλους καταρράκτες, αντίστοιχο αριθμό μικρών λιμνών και επισήμαναν την άγρια ομορφιά του. Είναι γνωστό ότι η περιοχή του Φαραγγιού του Γοργοποτάμου αποτελεί καταφύγιο του αγριοκάτσικου της Οίτης.

Μυθολογία

Κατά την μυθολογία ανέβλυζε για να δώσει βοήθεια στον Ηρακλή που καιγόταν, « ...άλλος ποταμός τω όνομα κέεται Δύρας, τον βοηθέοντα τω Ηρακλεί καιομένω λόγος εστί αναφανήναι» .

Στην θέση αυτή της Οίτης ο Ηρακλής αποφάσισε να τελειώσει την ζωή του, μη υποφέροντας το μαρτύριο στο οποίο τον υπέβαλε η σκληρή Δηιάνειρα, φορώντας του τον ποτισμένο με το αίμα του Κενταύρου Νέσσου, χιτώνα. Ο δηλητηριασμένος χιτώνας του ξέσκισε και του κατάκαιγε τις σάρκες. Μάζεψε λοιπόν ξύλα και παρακάλεσε τον αγαπημένο του φίλο Φιλοκτήτη να ανάψει την φωτιά. Ο Φιλοκτήτης άναψε την φωτιά και ο ημίθεος αφού δώρισε στον φίλο του το τόξο με τα δηλητηριώδη βέλη του, τυλίχτηκε στις φλόγες.

*Κατά την πρώτη εκδοχή του Μύθου, ο Δίας μη αντέχοντας να βλέπει τον γιο του να υποφέρει τον τύλιξε στα σύννεφα και τον ανέβασε στον Όλυμπο, όπου ο Ηρακλής παντρεύτηκε την όμορφη Ήβη την θεά της Νιότης.
*Κατά μια άλλη εκδοχή ,και σημαντικότερη για εμάς, ο Δίας έριξε τον κεραυνό του και στο σημείο που έπεσε, ανέβλυσε ο Γοργοπόταμος (Δύρας) που Δρόσισε τον καιγόμενο Ήρωα.

Τοποθεσία

Το Νησί της Σαμοθράκης

Το νησί της Σαμοθράκης βρίσκεται στο βορειοανατολικό Αιγαίο και ανήκει στο Νομό Έβρου. Το όρος Σάος αποτελεί το μοναδικό βουνό του νησιού και τον υψηλότερο νησιωτικό ορεινό όγκο στην Ελλάδα με ύψος 1.611μ. Η κορυφή του ονομάζεται Φεγγάρι.

Στην αρχαιότητα το Νησί αποτελούσε ιερό τόπο για τους Έλληνες. Ήταν τα Καβείρια Μυστήρια τα οποία άρχισαν να προσεγγίζουν όλο και περισσότερο κόσμο από τον 3ο αι. π.Χ. και τελούνταν στο χώρο του Ιερού των Μεγάλων Θεών. Μέχρι και σήμερα δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για αυτά τα μυστήρια, παρά μόνον ότι σχετίζονταν περισσότερο με τη ζωή παρά με το θάνατο.

Οι μυημένοι φρόντιζαν να κρατούν καλά κρυμμένο το μυστικό τους. Επίσης γνωρίζουμε ότι οι Ιεροτελεστίες τους ενέπνεαν φόβο παντού διότι οι Κάβειροι ήταν πολύ σκληροί και επέβαλαν τιμωρίες, αλλά και όσοι μυούνταν στα μυστήριά τους αποκτούσαν τη δύναμη να αποφεύγουν τους κινδύνους και να νικούν ακόμα και στις πιο δύσκολες μάχες.





 Επίσης ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός είναι ότι οι γονείς του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Φίλιππος και Ολυμπιάδα, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Νησί όπου και έγινε η σύλληψη αυτού του Μεγάλου Στρατηγού, Βασιλιά και Ημίθεου. Μόνο από αυτό και μόνο το γεγονός αντιλαμβανόμαστε ότι η Σαμοθράκη δεν είναι απλά ένα τυχαίο νησί.

Η Σαμοθράκη αποτελεί ένα καταπράσινο νησί με πυκνή βλάστηση. Τα δέντρα που κυριαρχούν είναι η Ελιά, η Βελανιδιά, η Καστανιά και ο Πλάτανος. Επίσης κάτι που κάνει γνωστό σήμερα το νησί, εκτός από τα φαράγγια, είναι τα αγριοκάτσικα τα οποία βόσκουν ανενόχλητα απ’ άκρη σ’ άκρη του νησιού.
                                     




Φαράγγια
Το Νησί έχει πάνω από 10 πανέμορφα φαράγγια και αποτελεί χώρο έλξης για canyoneers από όλο τον πλανήτη. Τα πετρώματά του είναι γρανιτένια που σημαίνει ότι όλο το νερό παραμένει στην επιφάνεια της Γης δημιουργώντας μεγάλες βαθιές λίμνες σε πολλά σημεία τους, σε αντίθεση με φαράγγια που έχουν άλλα είδη πετρώματος στα οποία το νερό διαφεύγει σε υπόγεια σημεία.
Μερικά από αυτά τα φαράγγια είναι ο Φονιάς, η Γριά Βάθρα, το Γυάλι και ο Κρεμαστός, με τα δύο τελευταία να έχουν κάτι μοναδικό διότι η τελευταίες τους καταβάσεις καταλήγουν στο απέραντο γαλάζιο Αιγαίο.


Η εξερεύνηση και η ασφάλιση όλων τω φαραγγιών του νησιού, εκτός αυτού του Φονιά, έγινε από τον Ελληνικό Σύλλογο Εξερεύνησης Φαραγγιών (ΕΣΕΦ) με επικεφαλή τον Γεώργιο Ανδρέου.

*HELLAS CANYON*

Ο Μύθος του Ποταμού Ενιπέα

Το φαράγγι του Ενιπέα βρίσκεται στον Όλυμπο, το βουνό των Θεών, κοντά στο χωριό Λιτόχωρο. Ανήκει στον εθνικό δρυμό Ολύμπου. Η αφετηρία του ξεκινάει από τα Πριόνια και ακριβώς από δίπλα του βρίσκεται το διεθνές μονοπάτι Ε4 το οποίο και καταλήγει στην κορυφή. 

Κατά την ελληνική μυθολογία ο Ενιπεύς ήταν ο ωραιότερος από όλους τους ποτάμιους θεούς, γιος του Ωκεανού και της Τηθύος.
Κατά τον Όμηρο, τον Ενιπέα ερωτεύθηκε η Τυρώ, κόρη του Θεσσαλού Σαλμωνέως και της Αλκιδίκης, σύζυγος του Κρηθέως.

Ο Θεός Ποσειδώνας όμως όταν είδε την Τυρώ την ερωτεύθηκε. Επειδή όμως καταλάβαινε ότι η ερωτευμένη κόρη δεν θα δεχόταν τον δικό του έρωτα, πήρε τη μορφή του Ενιπέως. Η Τυρώ ξεγελάστηκε και δέχθηκε τον Ποσειδώνα.
Ο Θεός απεκάλυψε αργότερα την ταυτότητά του στην Τυρώ και της προείπε τη γέννηση των δίδυμων παιδιών τους, του Πελία και του Νηλέα.

Στα νερά του Ενιπέα, σύμφωνα και πάλι με τη μυθολογία, λουζόταν η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα και της Άρτεμης, ενώ το φαράγγι του Ενιπέα υπήρξε επίσης ο τόπος όπου οι Μαινάδες κατασπάραξαν τον ήρωα Ορφέα, ποιητή και φημισμένο μουσικό.

Εξερεύνηση Φαραγγιών της Ήπειρου 2011

Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια, και το θυμάμαι σα χθες, όταν ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό ξεκινήσαμε από το Βόλο με την πιο ωραία διάθεση για να πάμε πάνω στα ορεινά χωριά της Ηπείρου, τα Τζουμέρκα. Ήμουν μαζί με τον κολλητό μου τον Αλκίμωνα(16χρονών), την Κατερίνα, τον Κωνσταντίνο και φυσικά τον υπεύθυνο της αποστολής Γιώργο Ανδρέου που τυγχάνει να είναι και πατέρας μου!! Εκεί θα βρίσκαμε το Μιχάλη από τα Γιάννενα και τον Γιάννη με το γιό του Παναγιώτη(17χρονών) από το Βελβεντό Κοζάνης, οι οποίοι θα μας βοηθούσαν σε αυτήν την εξερεύνηση των φαραγγιών της Ηπείρου.

Η φιλοξενεία των ανθρώπων στα χωριά ήταν πολύ ζεστή και οι ίδιοι είχαν ενθουσιαστεί με το γεγονός ότι κάποιοι ''τρελοί'' ήρθαν στην περιοχή τους για να μπουν μέσα στα φαράγια τους και να κατέβουν καταρράκτες τους οποίους είτε δεν έχουν δει ποτέ, είτε τους βλέπουν από μακριά όταν περπατάνε σε κάποια κοντινή πλαγιά.

Τα φαράγγια λοιπόν που εξερευνήσαμε και αρματώσαμε είναι: το φαράγγι του Ματσουκίου, το Κόκκινο Ποτάμι, ο καταρράκτης Καμίλι και το φαράγγι που μας ενθουσίασε και μας μάγεψε περισσότερο απ΄ όλα, η Πύλη Παραδείσου! 

Τα τοπία είναι εκπληκτικά και τα νερά τους πεντακάθαρα. Σχηματίζονται μεγάλες και βαθιές βάθρες με αποτέλεσμα να απολαμβάνουμε πολλές βουτιές τσουλήθρες αλλά και φυσικά όμορφες καταβάσεις με σχοινιά (ραπέλ).

 Ήταν μέρες γεμάτες με μοναδικές στιγμές και φυσικά με πολύ αδρεναλίνη!!!

 Hellas Canyon Explorations

My Summer Canyoning 2017

Σε αυτό το βίντεο θα δείτε εικόνες από φαράγγια της Ελλάδος στα βουνά του Κισσάβου, Ολύμπου, Πηλίου, Σάος ( Σαμοθράκη) και από φαράγγια της Γαλλίας στις Άλπεις(Rhone-Alpes)!

Ήταν ένα πραγματικά πανέμορφο και γεμάτο καλοκαίρι με πολλά φαράγγια και όμορφες στιγμές σε τοπία μαγικά. Αυτό όμως που με κάνει ακόμη πιο χαρούμενο είναι ότι βλέπω  όλο και περισσότερους ανθρώπους να αναζητούν την επαφή τους με τη Φύση και να είναι έτοιμοι για μια πιο αθλητική ζωή, με αποτέλεσμα να βγαίνουν από τη ρουτίνα των μεγαλουπόλεων και να γεμίζουν το χρόνο τους με ταξίδια, δραστηριότητες και πράγματα που θα τους δώσουν χαρές, όμορφα συναισθήματα και υγεία!

Πήλιο Pelion

Κίσσαβος Kissavos

Όλυμπος Olympus

Σαμοθράκη Samothraki

Rhone-Alpes

Rhone-Alpes map.(France)