"Μονοπάτι Ο"

Ήταν ξημερώματα της 19ης Ιουλίου, μια μέρα όχι και τόσο συνηθισμένη.
Ξύπνησα πολύ νωρίς το πρωί με πολύ άγχος και φόβο μέσα μου. Ήταν αυτή η δοκιμασία που είχα κληθεί να περάσω. Ήταν το "Μονοπάτι Ο". Ένα καθόλου συνηθισμένο μονοπάτι. Ένα μονοπάτι όπου οι περισσότεροι που το διασχίζουν χάνονται για πάντα και δεν ακούει κανείς, ποτέ ξανά, τίποτα γι' αυτούς.
Όσο πλησίαζα και συνειδητοποιούσα ότι έφτανε η ώρα για να το διασχίσω, τόσο ένιωθα τα άκρα του σώματός μου να μουδιάζουν από το φόβο. Το μούδιασμα αυτό ήταν τόσο έντονο που γονάτισα και δε μπορούσα πλέον καν να κουνηθώ ώστε να φτάσω εκεί όπου είχα κληθεί.
Τότε ένας παράξενος άντρας, με πολλές ουλές και σημάδια στο πρόσωπό του, εμφανίστηκε από το πουθενά. Με βοήθησε να σηκωθώ και χωρίς να πει κουβέντα, μου έδειξε προς τα που είναι η Αρχή του "Μονοπατιού Ο", έπειτα συνέχισε την πορεία του προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Από εκείνη τη στιγμή, για κάποιο πολύ περίεργο λόγο, ξαφνικά ο φόβος έφυγε από μέσα μου και το αίσθημα της περιπέτειας και της εξερεύνησης άρχισαν να με κυριεύουν.
Ξαφνικά το βήμα μου έγινε πιο γρήγορο, και η δίψα μου για να γνωρίσω αυτόν τον άγνωστο κόσμο άρχιζε να μεγαλώνει.
Ήδη έβλεπα την Αρχή του "Μονοπατιού Ο".
Όσο το πλησίαζα, τόσο η καρδιά μου χτυπούσε από χαρά. Το άγνωστο δε με φόβιζε πια...